گُریختم

گُریختم


من از بَند جوهر سیاه خودنویس ام ، 
و از روی برگ های سفید ام به سوی ات گُریختم !
من از حجم یک دنیا لطافت به شراره های آتشین ات ،
به قمار یک عمر احساس ، 
بر تمام دفاتر شعر هایم خط کشیدم 
و به احترام این سکوت لعین ،
یک دقیقه فریاد کشیدم ! 

من از تنگ کِز کردن های صبر ،
به دشت گُلگون لبانت شتافتم 
تو نپرسیدی چگونه ، مرز نگاهمان دَرید ؟!
و در این صحرای فرتوت افسرده ،
کیلومتر ها غم را نوردیدم 
و قلبم ، به سرآبی تشنه نشد ؟!

نفس نفس زدن هایم که به نرخ تپش های قلب ات ، 
برای جَویدن زمان به سوی ات شتافت ،
شاهد است !

آن دست هایم را که از پشت سر 
به لمس موهایت عادت بود
و انحنای گردنم که بر کتفت ، مسلَکِ آرامشم !
 صورت مخملی گُل لاله را که به گیسوان ات بافتم 
و رائحه تو را به گل های خوش مشام طبیعت هدیه دادم !
را پیشکش قلبت کن ،
تا در این محفل عشق ، جام می بی ساقی را ،
یک بار بنوشم !

فردایش ...
دیگر شعری از من نخواهی خواند ، 
اگر دستانم به همسایگی تن ات همنشین !
قلم را ... 
ورق های سفیدم را ..
حتی جام می را زمانم نخواهد یافت ، 
و من از زندان عِلَل به آغوش تو آسوده خواهم خفت !
چندی دیگر ...
در را بگشای...
مدتهاست که من ، در راهم ! 

" محمد نبهان - 5 سبتامبر 2013 "