دخترک

دخترک

نمی دانستم باز تو را خواهم دید
و چشمانت به قواعد فیزیک بی اعتنا
رهایم نمی کنند
در تاریکی شب
آن جا که نه چشم سو می کشد
و نه حوصله وقت دارد
خیال با خودش کلنجار می رود
در مسیری دور
تهران

اتوبوس و دخترکی در آغوش پدر
با زلفان زرد
چشمان سیاه
عِشوه می آمد
می درخشید
و مست مرا می جُست
خیره ، شلاق زنان
تنم ، به هارمونی سِحرش فریفت
می رقصید بی مهابا
مویش بر شانه های پدر می کشید
از این سوی
از آن سوی
لبخند هایش اما ، می گزید ،
راه گریز
کتمان ، نیافتم چشمانش را ..

چشمانم را گفتم بدرود ،
خیال ات هجمه برد
پلک زدم
خنده های دخترک چِزاند ، مرا
آن جا که خشکیده بودم

ایمان آوردم
چشمانش حلول تو را در خویش منکر
نمی شود !
بی صدا بدو گفتم : سلام
سری تکان داد
گفت : اوس ، همه خوابند !


" محمد نبهان -17 اکتبر 2014 "