شب های تهران

شب های تهران

شب های تهران ، شب های غریبی ست خصوصا زمانی که هیچ جنبنده ای بر آسفالت های این شهر نمی خزد ، زمانی که در خیابان های اصلی قدم می زنید اولین چیزی که توجهتان را جلب می کند صداهای خاص و مشابهی ست که از هر سو شنیده می شود وقتی با دقت نگاه می کنید هیچ چیزی نمی بینید همه چیز آن طوری ست که به نظر می رسد ، گویا شهر شهر ارواح است هر چه حلو تر می رفتم شکل خیابان ها تغییر می کرد اما صدا ها نه ! گفتم نکند خیالاتی شدم خنده ام گرفت ، 
کمی جلوتر یک دفعه سر انسانی را دیدم که از سطل زباله بزرگ خیابانی سبز شده بود و با اَخم و تَخم طوری القاء می کرد که گویا این سهم اوست و باید از اینجا دور شوم .. 
به سطل زباله بعد که رسیدم مصمم شدم که اگر نیازمندی را دیدم دلیل این رفتارهای غیر معقول را که مکررا اتفاق می افتاد را جویا شوم که چرا با تَشر به آدم نگاه می کنند و وقتی می بینند که طرف یک آدم عادی ست گویا خیالشان راحت شده و باقی کارشان را می کند . 
این سناریو مجددا تکرار شد ، رفتم به سوی سطل زباله سرم را بُردم در کاخ مداینشان و سلام کردم جوابی نشنیدم باز سلام کردم اینبار فقط نگاه کرد و دوباره مشغول خوردن خوراکی های نیمه و جمع آوری بعضی زائدات از سطل زباله شد دیدم سلامم بی جواب مانده از او در رابطه با این قصه پرسیدم ؟! 
این را که پرسیدم گفت :
" بابا جان تو هم مثل همه گرفتار روزا شو شب بخواب بذار ما یه لقمه نون بخوریم "

کمی که سوال پیچ اش کردم متوجه شدم بیشتر سطل زباله ها ، شب ها صحاب دارند 
برای همین بود آن نیازمندها با دیدن من نگران شراکت یک نیازمند تازه وارد دیگر در ما حصل خود بودند و این گونه است که برای حفظ ما یملک خود با نگاه های تیز و تند حد و مرزهای خود را تعیین می کنند.



" محمد نبهان "
18 سبتامبر 2014